Vraag jij wel eens om hulp?

Hoe komt het toch dat we van onszelf vinden dat we alles alleen moeten doen? Dat als mensen ons willen helpen, die hulp steevast afwimpelen met een: “ Nee joh, dat hoeft echt niet.” Of we geen gebruik maken van: “ Laat je weten als ik iets voor je kan doen?”

Nee, we gaan liever door. We begroeten onze partner en kinderen met een flinke portie chagrijn en klagen dat we niets leuks meer doen. We vinden het zo erg dat we niet meer kunnen genieten. Voelen ons schuldig dat we niet meer opgewekt en zelfverzekerd zijn.

Je zit in een vicieuze cirkel. Stap eruit. Accepteer hulp!

Weet dat wij van oorsprong kuddedieren zijn. We hebben anderen nodig om goed te kunnen functioneren. Zo zijn we geprogrammeerd. Realiseer je dat je alles niet alleen hoeft te doen of te kunnen. Niemand vraagt dat van je. We zijn zo niet geprogrammeerd. Het is tegen-natuurlijk. Je hebt mensen om je heen nodig die je helpen. Zie dat niet als teken van zwakte of falen. Zie het als je verantwoordelijkheid om volmondig “ja” te zeggen.

Ben je er nu ervan overtuigd om hulp in te schakelen? Of duiken er allerlei gedachten op in de trant van “ Wie zou ik moet vragen?” Of “Maar ze hebben het zelf al zo druk.”

Bedenk dan dat het voor de mensen om je heen fijn is om van betekenis voor jou te mogen zijn. Want hoe zou jij het vinden als een vriendin om jou hulp vraagt? Dat doe je toch met alle liefde! Dat geeft jou toch een gevoel van verbondenheid met haar!

Toch?

Gun het de mensen om je heen dat ze jou mogen helpen. Daarmee geef je hen een goed gevoel en jezelf ook.