In verbinding met jezelf: het mooiste cadeau dat je de ander kunt geven
Vandaag precies een jaar geleden was het afscheidsfeest van “mijn” afdelingshoofd. Door een reorganisatie was er o.a. voor haar geen plek meer binnen de organisatie. Zoals dat bij iedere reorganisatie werkt, moest er veranderd worden. Een nieuwe cultuur. Een van de veranderingen was nieuwe managers en grotere teams. En daar paste zowel haar functie als die van mij niet in.
Na 30 jaar en diverse reorganisaties, had ik die week ervoor besloten om niet “mee te gaan” in deze organisatie. Definitief stop ik bij deze organisatie en teken voor mijn ontslag. Ik wil op eigen benen staan, het stuur zelf in handen hebben en voor mijn passie gaan. Ik wil mensen ondersteunen en begeleiden om ze (weer) bewust te maken van wie ze zijn, wat ze kunnen en vooral wat ze zelf willen. Door bewuste keuzes te maken haal je weer meer energie en plezier uit je leven. Ik wil mensen hierin uitdagen, inspireren en motiveren.
Plannen en dromen genoeg, ik wist wat ik wil. De afgelopen jaren had ik diverse opleidingen en trainingen gevolgd en ervaringen opgedaan. Ik wist het zeker ik stop bij mijn huidige werkgever, ik laat los en heb vertrouwen in de toekomst! Ik maak nu een bewuste keuze. Had er zin in en was blij met mijn beslissing en vrijheid. Ik had mij in geen jaren zo fit en energierijk gevoeld. Zat helemaal in de flow en creativiteit in overvloed.
Blij en opgelucht dat ik mijn baan had losgelaten. Maar wat ik ook wist was dat ik “mijn afdelingshoofd” ook los moest gaan laten. Maar dan definitief, want ze was ernstig ziek. Niet alleen als afdelingshoofd, maar ook als vriendin. Doodgaan was voor haar geen optie. Ze wilde dat alles zo normaal mogelijk en ging door (voor zover dat mogelijk was) met haar “normale” leven. Zo ook haar afscheidsfeest op 18 september 2018.
Die dag zou ik haar ophalen. Ze was al een hele tijd niet meer op haar werk geweest en vond de drempel toch wel best hoog. Van het afscheid heeft ze genoten, de speech van een collega, de mensen, de reacties en de cadeaus. Een lach en een traan. Het was haar zo gegund. Zo oprecht en zo puur.
Samen reden we terug en hebben nog heerlijk in de tuin “geevalueerd”. Wel een paar keer zei ze dat ze mij ook zo’n leuk afscheid had gegund. Maar vanwege haar ziekte en het “gedoe” van de reorganisatie was dat niet gelukt. Mijn afscheid was meer via de achterdeur. Deels was dat mijn eigen keuze. Toch had ik daar in het begin wel last van. Last van het feit dat je zo bevestigd wordt in je gevoel dat je eigenlijk al weet, iedereen is misbaar. Maar wat ik niet begreep was waarom mensen zichzelf niet kunnen of willen zijn, een rol aanhouden en in mijn beleving toneel spelen. Niet zichzelf zijn, maar wisselen van gedaante met wie ze op dat moment spreken of zijn. Mijn afdelingshoofd zei vaak, dat komt omdat jij hierin verder bent, jij hebt dat pad al bewandeld. Dat is ook een van de redenen dat je bent weggegaan en voor jezelf kiest. Jij bent verder, jij bent jezelf en maakt je eigen bewuste keuzes. Je kunt makkelijker loslaten en er komen dingen op je pad waar je niet over hebt durven of kunnen dromen. Je hebt energie en zelfvertrouwen.
Het zetten van – die voor mij grote stap – om mijn baan op te zeggen, heb ik deels te danken aan haar. Zij was mijn houvast de afgelopen jaren. Ze heeft mij inzichten gegeven in mijn patronen, mijn kracht en valkuilen. Ze heeft mij de kansen gegeven om mij verder te ontwikkelen in mijn kennis en vaardigheden, in dat wat ik leuk vind. Samen hebben wij mijn pad bewandeld, mijn (her)ontdekkingstocht. Zij was mijn houvast, mijn begeleider en mijn spiegel.
Helaas heeft die nare ziekte gewonnen en heb ik haar een jaar later op 13 september 2019 definitief moeten laten gaan. Geen uitjes, gesprekjes, appjes, kaartjes of spiegels meer. Geen houvast. Ik ga haar vreselijk missen. Maar o zo dankbaar dat ze mij zoveel geleerd heeft. Ze heeft mij het mooiste cadeau gegeven, ik sta in verbinding met mijzelf, ik weet wie ik ben, wat ik wil en dat ik mijn eigen keuzes maak.
